همه‌اش تقصیر خودمان است. تقصیر ما مردها. انگاری تمام دنیایمان خلاصه می‌شود میان همان ارضا شدن‌های حیوانی. انگاری به دنیا آمدیم تا سایز باسن ضعیفه‌ها را با چشم‌های سفیدمان گَز کنیم. و هی ته دلمان سرکوفت بخوریم از خودمان که ضعیفه کیست.

اینی که هیچ نمیبینیم جز اندام و رُخ و زلف و کمر، این که هر منبری که بلند می‌شویم از حجب و حیا می‌رانیم، همه‌اش بخاطر همان شرافت نداشته‌امان است. همان حسی یا چیزی که زمانی مرد را بدان می‌خواستند.

حالا میانه‌ی داستان زندگی مانده‌، عصمت را از منزل متوقع و پی عطر روسپی‌های شهر ظرافت و قلمکاری و زنانگی را می‌پرستیم.

احساس عجیبی‌ست.

مثل تنهایی است.

مثل اینجاست.

مثل خواب.

صادق دیپورت شد. نمیدونم چرا؟!شاید بخاطر درس هایی که از زندگی نگرفت.شاید بخاطر فرصت هایی که قدرش رو ندونست.شاید بخاطر پولی که نداشت.شاید بخاطر عجولی های زندگی ش.

و اما خودم .

حسابی غمگینم.بیشتر ناامیدم. از اون همه امیدی که داشتم. از اون همه ذوقی که یک شبه خشکید.رفت قاتی همه ی نرسیدن های زندگی.همه ی اون نداشتن هایی که دیگه برام عادت شده.

خسته ام.از تمامی نرسیدن ها،نشدن ها،اعتمادها،امیدها،ذوق ها و نشدن ها خسته م.

دل آدمی که تنگ می‌شود دنیایش کوچکتر،خودش غریب‌تر و حرفش ناتمام می‌شود.

امروز بازم پس از آپدیت مزخرف بلاگ اسکای اومدم سمت میهن‌بلاگ. کاملا برام مشخصه که مدیرای بلاگ‌اسکای به زور دارن این سرویس رو آپ نگه میدارن. اومدن همه‌ی امکانات ویرایش کد رو برداشتن. بیشتر شده سرویسی جهت افزایش سئو و رتبه‌ی سایر سایت‌ها که برنامه‌نویس‌ها ازش بعنوان بک‌لینک استفاده میکنن.

به هرحال بازم اینجاییم. امروز شاید بیشتر از ۵ ساعت وقت گذاشتم برای ریسپانسیو کردن قالب و هی جواب نمیداد. آخرش فهمیدم لعنتی فایرفاکس ایراد داشته.

شبی با پسر آخرین ویرایش‌های قالب رو هم تموم کردیم و گفتیم همین الان اولین پست میهن‌بلاگی رو هم بزنیم.

اگه حوصله‌م شد به مرور حتی شده به صورت دستی، پست‌های بلاگ‌اسکای رو میارم اینجا.